Nummer 142
Een bericht van de sponsor (ja, ik sponsor mezelf) De perfecte trui voor elke wijnliefhebber, of je nu de rustige en charmante Merlot-fan bent, een Pinot Noir-mysticus, of die avontuurlijke Grüner Veltliner-lover. Onze truien zijn als jouw favoriete wijn: precies goed. Goedemorgen, Van de week ben ik keihard op mijn bek gegaan met de fiets. Echt hard. Hand kapot, knie stuk. Het is lang geleden dat ik zo onderuit ging. En weet je? Het was helemaal mijn eigen schuld ook. Multitasken op de fiets is een heel slecht idee. Ik racete van hot naar her. Na het eten Kate naar bed, nog even snel de planten water geven, daarna door naar de volgende afspraak. Ondertussen was ik het gesprek alvast aan het voorbereiden in mijn hoofd, waarom niet multitasken op topsnelheid? Twee handen los, want ik houd als een oude lul m’n te grote telefoon vast, turend naar mijn scherm alsof ik per ongeluk aan de verkeerde Signal groep was toegevoegd. Ik zag de put wel aankomen, maar die ellendige kuil ervoor niet. Ik vloog door de lucht en alles ging in slow motion. Ik werd gelanceerd. M’n zadel klapte voorover, mijn voeten schraapten over het asfalt, ik was stuurloos en zag mijn stuur naar rechts draaien terwijl mijn lichaam dacht: volle vaart rechtdoor. Over mijn stuur heen, telefoon los, ik ving mezelf nog wel op. Boem. Grond. Smak. Daar lag ik. Alleen op straat. Verlicht door de lantaarnpaal. Als de intro van Mr. Bean. Mijn telefoon met beschadigd hoesje lag op de grond en m’n sleutelbos had zich over de weg verspreid. Mijn hand bloedde als een gek. En het enige dat door mijn hoofd ging? Wat ben ik toch een ontzettende sukkel. Ik hielp mezelf overeind, raapte m’n spullen van straat. Tilde m’n fiets op en zette het stuur en het zadel zo goed en kwaad als het kon recht. Zo snel mogelijk weer verder fietsend. Doen alsof er niets gebeurd was, daar zijn we goed in. Maar als ik eerlijk ben, was het een wake-up call. Ik had dit letterlijk en figuurlijk aan mezelf te danken. Het is gewoon teveel. Teveel ballen hooghouden, teveel racen, te weinig stilstaan. Teveel in m’n hoofd, te weinig op het gevoel. Door, door, door. Duwen. Ik ben stiekem al zo lang zo bezig dat het niet anders kon dan dat ik een keer zou crashen. Soms moet je letterlijk op je bek gaan om te snappen dat je niet alles kunt blijven doen. Shane Parrish zegt het niet voor niets zo mooi:
Misschien is het tijd om weer met twee handen stevig aan het stuur te fietsen. If you know what I mean. LYLT Op dit moment heb ik 102 leden op Substack. Ja ja, over de 100. ️🔥 Daar willen we natuurlijk 110 van maken, minstens. Help mee door Nieuwsgierig te delen. Lekkere links om over te lullen tijdens de lunch
Deze editie van Nieuwsgierig wordt gesponsord door: Onze truien zijn als jouw favoriete wijn: precies goed.
|
