Nummer 149
Goedemorgen, Weet je waar het echte leven aan je voorbij trekt? Niet aan het strand. Niet terwijl je op het terras zit op een zonovergoten dag en je de dagjesmensen met tasjes en hun handen vol nieuwe spullen voorbij ziet sjouwen. Het echte leven zie je wanneer je in het restaurant van het ziekenhuis gaat zitten. Gewoon op een willekeurige ochtend. Geen filters. Geen fancy vooraf geplande outfits. Maar mensen die aan hebben getrokken wat ze snel in het donker konden vinden. Mensen die net aan een ziekenhuisbed de hand hebben vastgehouden van iemand waar ze ontzettend van houden en voor de laatste keer echt doei hebben kunnen zeggen. Ik zit er nu. Niet toevallig, maar ook omdat het echte leven soms in de weg zit van het leven dat je je voorstelt dat je hebt. En als ik om me heen kijk zie ik ze zitten. Een stel, man en vrouw, aan de koffie. Beduusd staren ze voor zich uit. Ze weten even niet waar ze het zoeken moeten. Zeggen niks tegen elkaar. De koffie is nog te heet om te drinken. Ze hebben niet eens de energie om hun telefoon tevoorschijn te halen. Ze hebben net afscheid genomen en zitten in het luchtledige. De twilight zone tussen het overlijden van iemand die ontzettend dierbaar is en het bellen van de uitvaartondernemer. Want vanaf dat telefoontje begint de achtbaan. Kaarten sturen, foto’s verzamelen, bloemen regelen, mensen over de vloer. Dat komt straks. Nu is dit hun moment van rust, berusting. Voelen wat je echt mist. Het is 24 graden en zij heeft het koud. Een moeder komt met haar dochter binnen. Beide al wat ouder. Dochterlief moet haar moeder eraan herinneren dat ze haar koffie niet met suiker drinkt. Iets dat ze zelf niet meer kan onthouden. Achter hen gaat een man zitten, blond haar en een blauwe polo. Zo uit de nachtdienst gerold heeft hij behoefte aan twee broodjes en een kopje koffie. De zon valt door de ramen op zijn tafeltje. Hij verwerkt de dienst zichtbaar. Voor hij aanvalt vouwt hij zijn handen bij elkaar. Laat z’n hoofd licht zakken en bid. Een arts vliegt naar binnen om met een espresso weer naar buiten te rennen. In de haast steekt ze het roerstokje en de suiker in de borstzak van haar witte jas. Waarschijnlijk om vergeten te worden terwijl het drukke schema aan haar voorbij raast. Zoals dat gaat in het ziekenhuis. Het is 09:00 en terwijl ik mijn kopje koffie bestel, krijgt een meisje van een jaar of 6 voor me een ijsje. Met discodip. Hier maakt het niet uit dat het zo vroeg is. Ze is ontzettend dapper geweest en dit is haar beloning. Het echte leven. LYLT Op dit moment heb ik 107 leden op Substack. ️🔥 Daar willen we natuurlijk 110 van maken, minstens. Help mee door Nieuwsgierig te delen. Lekkere links om over te lullen tijdens de lunch
|
