Nummer 152
Goedemorgen, Na zo’n persoonlijke editie als vorige week vind ik het lastig om de draad weer op te pakken. Ga ik door op het spoor dat ik heb ingezet, of kies ik een heel ander onderwerp? Het was niet mijn intentie om mensen ongerust te maken. Ik vond het al spannend om te posten. Ik kreeg reacties uit alle hoeken. Maar wat vooral bleef hangen, is de oprechtheid. Het is moeilijk om, terwijl iedereen vooral met zichzelf bezig is, soms toch naar iemand anders om te kijken. Nog moeilijker is het om, midden in al je eigen drukte, te herkennen dat iemand een luisterend oor nodig heeft. Want de makkelijke weg is altijd om je kop in het zand te steken. Lekker de fase uit struisvogelen en gewoon doorgaan, alsof er niks aan de hand is. Kijk maar naar de politiek: hetzelfde riedeltje blijven herhalen, maar ondertussen harder schreeuwen dat het allemaal echt anders moet. De dappere weg is juist de minder makkelijke route: de confrontatie aangaan, blijven zitten, zeggen wat je écht denkt, en misschien samen iets radicaal anders proberen. Daar is lef voor nodig. En draagvlak… laat dat nou net vaak ontbreken. Want je kunt een goed idee hebben, maar in het huidige landschap moet je schreeuwen om gehoord te worden. Opzichtig posten, banaliteiten uitkramen, net zolang tot je opvalt. We bouwen aan onze wereld, maar altijd met de buitenwereld in ons hoofd. Altijd bezig met hoe anderen het zien. Doen we het wel goed genoeg? Kiezen we de juiste weg? Wat mij helpt is kijken door de ogen van Kate. Voor haar ben ik gewoon papa. Het maakt haar niet uit dat er op mijn LinkedIn geen directeur hupseflups staat. Of dat er deze zomer in de Franse zon een klein randje over mijn zwembroek hangt. Het maakt haar ook niet uit dat ik vorige week een halve marathon heb gelopen, in welke tijd dan ook. Thuiskomen met die medaille die iedereen krijgt is voor haar genoeg. Ze hecht waarde aan iets heel anders: dat ik ’s avonds tijd heb om met haar te lezen. Dat we in het weekend samen op de bank lummelen en leuke dingen doen. Dat ik er gewoon voor haar ben. We vergeten het soms: dat gewoon aanwezig zijn al genoeg is. We zijn zo druk bezig om te laten zien dat we meedoen. Maar je hoeft geen verkiezingsplan te schrijven om iemand het gevoel te geven dat ze genoeg zijn. Of dat je zelf genoeg bent. Soms is het al genoeg om te stoppen met vergelijken, lekker je telefoon weg te leggen en te luisteren. Naar jezelf en naar elkaar. LYLT Op dit moment heb ik 107 leden op Substack. ️🔥 Daar willen we natuurlijk 120 van maken, minstens. Help mee door Nieuwsgierig te delen. Lekkere links om over te lullen tijdens de lunch
|
