Nummer 156
Goedemorgen, Ik had besloten te vasten. Vierentwintig uur geen eten, ik denk voor m’n gezondheid. Of om mezelf te bewijzen. Tegen het einde van de middag was ik nog niet verlicht maar vooral licht ontvlambaar. Het was heet. Dertig graden. Ik had geen zin om te koken. Maar ook geen zin in junkfood. Want dan zou mijn vasten voor niks zijn geweest. Dus fietste ik met Kate naar de Plus. Zij voorop, alsof ze de weg beter kende dan ik. Vijf jaar, bijna zes. Fietst met het zelfvertrouwen van iemand die nog nooit verkeerd gereden is. Tot er een zwarte Audi naast ons komt rijden. Natuurlijk een Audi. Mensen die ongevraagd advies geven, rijden vaak in een Audi. De bestuurder draaide z’n raam naar beneden en riep iets over “haar op de stoep laten fietsen”. Geen vraag, geen glimlach. Zijn achterbank lag vol met snoeiwerk. Coniferen. Een simpele opmerking. Waarschijnlijk nog goedbedoeld ook. Maar ik? Ik ontplofte: “Misschien moet jij gewoon doorrijden!” hoorde ik mezelf roepen. Het klonk als iemand anders. De man schrok en gaf gas. In de Plus liepen we doelgericht op de groenten af die ik later, enigszins gekalmeerd, met lichte wrok zou snijden. Op de terugweg fietsten we op een kruispunt af, er kwam een jongen van links. Telefoon in de hand. Hij dacht nog snel voorlangs te schieten. Kate schrok, stuurde weg, botste tegen de stoep. Ik barstte opnieuw. “Misschien moet je je telefoon wegleggen en gewoon je fucking voorrang verlenen!” De jongen keek naar me alsof hij een hond zag praten. Kate schrok ook. Ze riep heel hard “SORRY!”. Naar wie wist ik niet precies. Naar mij? Naar hem? Voor mij? Misschien dacht ze dat het moest, omdat ik schreeuwde. Ik gaf haar snel rugdekking: “Ja, je kan op z’n minst even sorry zeggen!” Op alle andere dagen had ik dit van me af geschud. Stoïcijns m’n schouders opgehaald. Maar niet vandaag. Niet nu. Niet op een lege maag. Niet met dertig graden. Niet terwijl ik van alles moest en niets wilde. Zelfbeheersing is prachtig, totdat je het echt zelf nodig hebt. Ze had me gezien op m’n slechts. Ergens in m’n onderbuik herkende ik schaamte, of schuldgevoel, misschien wel allebei. Thuis at ik mijn eerste hap in 24 uur. In stilte. Broccoli pasta. “Papa,” zei ze zacht, “die jongen deed niet zo netjes, toch?” Ik knikte. We willen allemaal dat onze kinderen het beste van ons overnemen, maar ze nemen net zo makkelijk het slechtste over. Zeker als we honger hebben. LYLT Op dit moment heb ik 107 leden op Substack. ️🔥 Daar willen we natuurlijk 120 van maken, minstens. Help mee door Nieuwsgierig te delen. Lekkere links om over te lullen tijdens de lunch
|
