Nummer 159
Goedemorgen, Kennen jullie de mooie Italiaanse way of life? Sprezzatura - de kunst van elegantie zonder moeite. Alsof je elke ochtend achteloos iets aantrekt en toevallig lijkt op een Gucci-model met een master in Mediterraanse onverschilligheid. Hardy Amies vatte het mooi samen:
En als ik erover nadenk, stopt dit niet bij kleding. Je kunt Sprezzatura toepassen in je werk, dromen, gesprekken. Ik probeer het ook in de stukjes die ik hier schrijf. Maar dat echte vergeten? Dat lukt mij meestal niet. Want de innerlijke tribune heeft altijd commentaar. Dus kies ik toch m'n kleren uit alsof ik een fotoshoot heb terwijl ik gewoon broodjes haal bij de Albert Heijn. Ik rol met opzet de broekspijpen iets te nonchalant om, friemel aan m’n kraag voor de perfecte out of bed look. Ik ontgrendel mijn Twingo alsof het een vintage Porsche is. Nonchalance is niet iets wat je kunt perfectioneren. In m’n achterhoofd draait een eindeloze trailer van wat andermans meningen. Altijd zit dat denkbeeldige publiek op de tribune. Slecht voor m’n stijl. Gecontroleerd. Op safe. Weet je wat gek is: als we denken aan 'wat anderen van ons vinden', bedoelen we eigenlijk nooit één concreet persoon. Het is een soort wolk. Een optelsom van stemmen die we door de jaren heen zelf hebben verzonnen. Een tribunaal van Linked-Influencers die ik niet eens ken. Dat kan anders. Niet meer: wat vindt iedereen hiervan? Maar: wat vindt Kim? Wat zou Stijn zeggen? Wat zou ík er eigenlijk zelf van vinden? Dan blijkt dat die er eigenlijk helemaal niet zoveel om geven, dus waarom zou ik dat doen? Ze zijn allang blij als ik een beetje mezelf kan zijn, met of zonder perfect opgerolde broekspijp. Sprezzatura. Het gaat er vooral om dat je je leven niet ziet als een etalage voor de buitenwereld, maar als iets dat lekker zit van binnen. LYLT Op dit moment heb ik 110 leden op Substack. ️🔥 Daar willen we natuurlijk 120 van maken, minstens. Help mee door Nieuwsgierig te delen. Lekkere links om over te lullen tijdens de lunch
|
