Nummer 163
I’m back baby Met meteen een aankondiging: Ik stop met schrijven op Substack. Teveel poespas. Vanaf vandaag ontvang je Nieuwsgierig via Rumicat. Zorg dat we niet in je spamfilter terecht komen. En zoals altijd, hoe meer mensen dit lezen, des te leuker het is voor mij. Dus ken je iemand die net zo Nieuwsgierig is? Stuur dit dan door. Goedemorgen, Ik voelde een soort boosheid of misschien was het wel angst. Want ik heb twee dochters thuis. Ik wilde iets schrijven over die verschrikkelijke gebeurtenis in Amsterdam van afgelopen week. Weer een meisje, op een fiets, in het donker. Maar ik wist ook niet zo goed wat. Dus even dacht ik: laat maar. Maar daar ligt precies het probleem. Ik voelde hoe moeilijk het is om hier als man over te schrijven. Want het enige dat ik met echte zekerheid durf te zeggen is dat ik het niet weet. Ik weet niet hoe het is om als Wolverine met je sleutels tussen je vingers naar je auto te lopen. Ik weet niet hoe het is om "stuur ff een appje als je veilig thuis bent" te horen en te weten dat het geen grapje is. Ik loop naar mijn auto zonder na te denken. Ik fiets gewoon de kortste route. Denk niet aan mijn kleding, mijn houding, of wie er achter me loopt. Dat is mannelijk privilege. Het heeft lang geduurd voordat ik dat doorhad. Als je goed luistert, vind je de verhalen overal. Die keer dat ze werd lastiggevallen in de trein. Dat groepje in de stad. Verhalen over schrijnend grensoverschrijdend gedrag die ze soms alleen nog maar durven te fluisteren. En ik schrok. Want hoe meer ik luisterde, hoe meer ik mezelf ging herkennen. Ik herinnerde me die keer dat ik opdringerig was. Die ene grap die misplaatst en niet grappig was. Momenten waarop ik "nee" interpreteerde als "misschien later”. Ik was onderdeel van het probleem. Net als zoveel anderen. Vaak zonder het door te hebben. Maar dat maakt het niet minder waar. En met twee meiden thuis kan ik niet meer aan de zijlijn blijven staan. Ik moet ze voorbereiden op een wereld die ik zelf heb helpen creëren. Ik zal ze leren dat hun lichaam van hen is, hun keuzes van hen zijn, hun "nee" definitief is. Ik zal naar ze luisteren zonder te oordelen, ik zal ze geloven zonder bewijs te eisen, handelen zonder een applaus te verwachten. Dit is geen vrouwenprobleem dat mannen moeten oplossen. Dit is een probleem dat vrouwen al te lang dragen en wij, mannen, hebben veroorzaakt. Om dat op te lossen moeten we toegeven dat wij het niet snappen, en dat is geen zwakte maar juist het startpunt. Het begin van verantwoordelijkheid. LYLT Lekkere links om over te lullen tijdens de lunch
|
