Nummer 169
Goedemorgen, Donderdag. Half vier. Ons wekelijkse marketingoverleg in het glazen hok op de vijfde verdieping. Naast ons zit een psychologenpraktijk. Wat een contrast; de parade van mensen die in en uitlopen, de echte problemen, terwijl wij in onze vergader-vissenkom doen alsof ons werk ertoe doet. Ik zit midden in mijn verhaal. Een nieuwe campagne. Weken werk. Het magische moment nadert: alle puzzelstukjes vallen samen, dit gaat landen. En dan: bzzzz, bzzzz. Haar telefoon. Ze heeft een keuze. Ze neemt op. Ik doe wat iedereen doet: ik staar heel aandachtig naar mijn laptop alsof ik Excel-formules aan het ontcijferen ben. Ondertussen hoor ik het gesprek met de fysio van haar dochter. Knieschijf. Klap. Been. Prima. Na het gesprek pik ik de draad weer op. Climax weg, anticlimax in de pocket. Maar goed, ik weet wat ik doe, dus ik zet door. Opnieuw bouwen. Weer in de flow. bzzzz, bzzzz. Een 073-nummer. "Die moet ik even pakken". De orthodontist van haar zoon. You've got to be kidding me. Ik ben af. Mijn gedachten gaan terug naar de aflevering van Dit Was Het Nieuws. Curlingouders: die met een bezem alle obstakels voor hun kinderen wegvegen. Alles glad, alles opgelost, alles soepel. Ik zat in een bedrijfsmeeting, tijdens kantooruren., met een zorgvuldig voorbereid plan. Terwijl er in een paar minuten tijd moeiteloos twee prioriteiten van een ander voorrang kregen. Of nouja, voorrang namen eigenlijk. Hoe vaak curlen we spreekwoordelijk voor onze baas, een klant, een agenda die niet de onze is? Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Jij staat braaf en netjes te wachten, hopend dat je moment wel weer komt. Terwijl de ander eigenlijk alleen maar bezig is met wat zij of hij écht belangrijk vindt. Begrijp me niet verkeerd. Het is niet verkeerd om te curlen, maar doe het voor jezelf. Kim, waar is m'n bezem?! LYLT Vind je dat iemand anders deze mail ook moet lezen? Stuur deze dan door. Heb jij de deze mail doorgestuurd gekregen? Schrijf je dan hier in. Lekkere links om over te lullen tijdens de lunch
|
