Nummer 170

Goedemorgen,

Het is bijna vrijdagmiddag en ik zit nog naar een lege pagina te staren. Geen idee wat ik in hemelsnaam ga schrijven om jullie op maandagochtend aan het denken te zetten. Het is zo’n week waarin je eigenlijk niets echt bijzonders meemaakt. Of beter gezegd, waarin de bijzondere dingen niet echt het benoemen waard zijn.

De rode bladeren aan de bomen nu het herfst is, mijn favoriete seizoen. In mijn eentje door Amsterdam wandelen, in de zon, langs de grachten, op weg naar een afspraak. Kate die de slappe lach krijgt als ik haar in bed leg. Normaal kom ik altijd heel moeilijk in contact met mijn emoties. Maar als Kate begint te lachen, springen de tranen me altijd in de ogen. Direct. Alsof ze de putdeksel waaronder ik mijn emoties verstop zo de ruimte in blaast.

Het is ook niet dat ik in deze 170 edities een duidelijke stem, of publiek gevonden heb. Helemaal niet zelfs. Elke week gaat deze nieuwsbrief/column/blog/update naar zo’n honderd mensen, soms meer, soms minder. Elke week denk ik weer: waarom doe ik dit eigenlijk?

Qua onderwerp spring ik ook maar steeds van de hak op de tak. Soms politiek, soms klein beschouwend, soms over mentaal welzijn, soms slecht, soms goed. Als je de afgelopen 5 weken terugkijkt is er van een thema echt geen chocola te maken.

Soms twijfel ik ook of het nog wel zin heeft. Hoeveel energie en moeite ik hierin moet blijven steken. Wanneer voelt het als een gelopen race. 170 weken is ruim 3 jaar, misschien is het wel mooi geweest.

Tegelijkertijd hoor ik dat stemmetje in mijn achterhoofd. Het stemmetje dat zegt dat ik me niets aan moet trekken van de lezers, niets aan moet trekken over thema’s. Ik schrijf toch voor mezelf, niet voor jullie. Ik schrijf omdat ik het fijn vind. Ik schrijf omdat het een manier is om elke week mijn gedachten een beetje te ordenen. Of dat ene interessante moment van de week te vangen.

Kijk, hier ben ik dus goed in. Mezelf helemaal tureluurs praten. In mijn eigen hoofd. Ik had het er laatst met Kim over en die zei dat ze helemaal geen stem in haar hoofd heeft. Haha. Als ik het zo zeg klinkt het heel raar. Maar ik kan dus met mezelf in discussie gaan. Voors en tegens afwegen. Bedenken waarom het wel een goed idee is, maar nog beter ben ik in het bedenken waarom het helemaal geen goed idee is. Waarom ik lekker in mijn eigen kleine comfortable comfort zone moet blijven zitten.

Maar het is ook het stemmetje dat tegen me zegt dat ik dat juist niet moet doen. Dat ik moet blijven strijden. Elke ochtend de douche even een minuutje koud zetten. M’n dromen blijven najagen. Blijven genieten van de herfstbladeren. Plezier halen uit de kleine dingen in het leven. M’n emoties vaker toe mag laten. Niet zoveel in m’n hoofd zitten, maar dat ik kan vertrouwen op mijn gevoel.

Zo, toch weer wat op papier. Een extra rep. See you next week.

LYLT

Vind je dat iemand anders deze mail ook moet lezen? Stuur deze dan door.

Heb jij de deze mail doorgestuurd gekregen? Schrijf je dan hier in.

Lekkere links om over te lullen tijdens de lunch

Luxe merken hebben zichzelf slachtoffer gemaakt van de maatschappij door zich teveel te richten op de in welvaart stijgende middenklasse. Met als gevolg dat we eigenlijk Zara kwaliteit kopen voor een veel te hoge prijs.
Conspiracy theories zijn alom vertegenwoordigt. Ook bij de aanslag op John F. Kennedy in de 60's in Dallas. Er stond namelijk een man met een paraplu op deze zonnige dag, precies op de plek waar het schieten begon. Vreemd, toch. Deze video geeft een duidelijker beeld.
Elk bedrijf verandert langzaam in een bank en dat is niet ok.
James Earl Jones, de man met de stem die mijn generatie allemaal kent als Mufasa van de Lion King, leest een belangrijke les over creativiteit voor van Kurt Vonnegut.
Ben je op zoek naar activiteiten om met kinderen te doen zonder dat er een scherm aan te pas komt? Look no further. Deze website heeft per leeftijd meer dan 100 activiteiten voor thuis, buiten en onderweg.
Er zijn geen beroemdheden die 28 jaar oud zijn. Wat? Dat kan toch niet... Toch is het zo.
De 25 mooiste tijdschrift covers met de meeste impact aller tijden.
The Onion is zeg maar de Amerikaanse versie van De Speld. Altijd satrisch over het huidige nieuws. Nu hebben ze van de week een volledige docu rondom Jeffrey Epstein op YouTube gezet.
Je wil AI graag haten, zeggen dat het niet goed is. Maar dan heb je deze Soul'd Out Rap covers nog niet geluisterd. Holy shit. Dit is zoo goed.
Heerlijk deze Burberry content.
De Correspondent legt veilloos bloot hoe de huidige politiek aan elkaar hangt van opgehypte politici die uiteindelijk bezwijken onder hun eigen druk.

Sent with Rumicat - Meow!

Start your own newsletter for free