Goedemorgen, Stel dat je bij een yoga-sessie ineens snoeiharde heavy metal aan zet. Raar toch? Jup. Maar kijk eens om je heen, de dingen zijn op het moment echt raar. En ik kan het nu niet meer niet zien. De tegenstellingen zijn overal. De influencer die oproept te ontspullen maar afhankelijk is van volgers, adverteerders en de spullen die ze aanprijst. Het Extinction Rebellion lid die 3 keer op vlieg vakantie gaat. De crypto-bro die dan juist weer begaan is met het milieu. GroenLinks stemmers die ook anti-immigratie zijn. Democraten die stemmen op Wilders. Jake Paul die vecht tegen Opa Tyson. Zelfs in notoire Berlijnse nachtclubs zijn ze nu op de health tour. Zooo raar. Wat betekent het om tegen de maatschappij te zijn en toch miljoenen volgers te hebben? Om linkse idealen te hebben en te verwachten dat een rechtse leider ze gaat waarmaken? Om idealen te hebben die niet in één hokje passen? Het voelt ergens bevrijdend. We zijn niet te generaliseren. Hoe graag technologie het ook wil. Wij mensen zijn gelaagder dan een goede lasagne. Kennen meer kleuren dan de regenboog. Wij zijn authentiek én echt, en dat is heerlijk! Mensen zijn ongeregeld. Rommelig. In een tech-savvy wereld die mensen steeds strakkere labels oplegt - links of rechts - activist of ondernemer - bourgondiër of yoga docente - vergeten we dat mensen niet simpel te categoriseren zijn. Wij zijn niet of-of wij zijn en-en. We mogen onszelf gewoon omarmen in al onze tegenstrijdigheden. Je kunt de typische wall-street guy niet meer van een belastingdienst medewerker onderscheiden, of het verschil zien tussen iemand die gezond kritisch is of gelooft in complottheorieën. En daar zit de magie. We zijn complex, en dat is oké. Het algoritme mag ons proberen te labelen, maar wij passen niet meer in de hokjes die het ons oplegt. En dat voelt misschien even raar, maar die raarheid is precies wat ons weer mens maakt. En dat is goed nieuws. Want wie wil er nou niet gewoon ff ontzettend lekker mens zijn? LYLT Lekker links om over te lullen tijdens de lunch
|