Goedemorgen, Heb je wel eens dat gevoel dat je met iets goeds bezig bent, je zit er lekker in. Het voelt makkelijk en moeiteloos om het vol te houden. Dit kan het sporten zijn waar je net mee begonnen bent, je nieuwe baan, een eigen bedrijf of een blog die je aan het schrijven bent. Alles lijkt makkelijk te gaan totdat opeens, als donderslag bij heldere hemel, het niet meer zo is. Moe, futloos, inspiratieloos. Je zoekt redenen om het uit te stellen, niet te hoeven hardlopen. Je hebt geen zin om die nieuwe blog te schrijven. Dat is precies de muur waar ik op dit moment tegen aan loop. En als ik eerlijk en open terugkijk op de afgelopen jaren is het een patroon dat ik ontzettend moeilijk vind om te doorbreken. In vind het ontzettend leuk om deze blog te schrijven. Maar opeens lijkt alles wat ik lees, schrijf of bedenk niet meer relevant. Ik zeg steeds tegen mezelf dat het niet goed genoeg is, een saai onderwerp. Of het feit dat ik afgelopen maand telkens tegen mezelf zei dat ik geen zin meer had om in het donker hard te lopen en het vaste rondje saai is. Suffe smoesjes om niet om 06:00 m’n bed uit te hoeven. Of het feit dat ik tegen mezelf blijf zeggen dat ik het niet in me heb om een eigen bedrijf te starten en niemand op mijn talloze ideeën en concepten zit te wachten. Allemaal smoesjes die ik tussen mijn oren in de loop der jaren bedacht heb. Smoesjes die ik zo lang en zo vaak op verschillende manieren herhaald heb voor mezelf dat ik er zelf helemaal in ben gaan geloven. Deze angst, want dat is het. Angst om een stap te zetten, bang om iets te schrijven dat jullie niet leuk vinden om te lezen, bang om een eigen bedrijf te beginnen. Deze angst deed me denken aan een stukje tekst uit de film Coach Carter: (aanrader trouwens)
Het is niet de angst om te falen die me hier in bedwang houdt. Ik ga zo vaak op m’n bek. Het is de angst dat het een succes wordt die me tegenhoudt. Want; stel dat het lukt? LYLT Lees: Doe: Kijk: Luister:
|