SOJK Nummer 66
Goedemorgen, Ken je de spanning die je voelt net voordat je een verjaardag binnenstapt waar je bijna niemand kent, of ben ik de enige die dat voelt? Ik voel altijd een lichte tinteling in mijn onderbuik. Een mentale drempel die ik even over moet. Ik voel het ook als ik een restaurant binnenstap waar ik nog nooit geweest ben en niet weet hoe het werkt. Toen ik voor het eerst een huis kocht. Of als ik een afspraak heb op een plek waar ik niet eerder geweest ben. Toch nog even de naam van je contactpersoon opzoeken voor je binnenstapt om niet de verkeerde naam te zeggen. Die stap het onbekende. Het is volgens mij de essentie van het fight/flight mechanisme dat we allemaal hebben. Kiezen we ervoor om te vechten of te vluchten uit deze situatie. Gaan we er vol in en zien we wel wat er op ons pad komt of kiezen we het comfort van het oude en vertrouwde en kom je nooit ergens nieuw of anders dan dat wat je gewend bent. Dat is volgens mij ook de reden dat alles op elkaar lijkt. Een kledingwinkel ziet eruit als een kledingwinkel zodat mensen met vertrouwen binnen stappen in ‘een bekende omgeving’. Een bioscoop ziet en voelt als een bioscoop. Ga je daar teveel mee spelen dan velies je het contact met je klant. Daarom ontwikkelt veel in stapjes in plaats van radicale vernieuwingen. Maar goed, dat is input voor een andere week. Terug naar de kern van deze week: Ik sta nu weer voor zo’n mentale drempel. Om echt stappen te maken met een eigen bedrijf moet ik investeren en een product ontwikkelen. Ik zal echt dingen moeten doen om het van een droom in mijn hoofd naar de realiteit te krijgen. Klanten benaderen, producten verkopen om op die manier tractie te krijgen. Ik merk dat ik dit stiekem een beetje voor me uit schuif. Het uitstel. Vluchtgedrag vertoon en in het werken aan het idee bezig ben met dingen die relevant en interessant lijken maar niet direct bijdragen aan de kern. Dus deze week ga ik terug naar de kern, stappen zetten die bijdragen. Ook al is dat fucking eng. LYLT Lees: Doe: Kijk: Luister:
|
