SOJK Nummer 72
Goedemorgen, Als er een conclusie is die ik na deze week kan trekken is het wel dat ik in een ontzettend bubbel leef. Normaal merk ik dat heel erg als het seizoen van Boer zoekt vrouw op televisie is. Wekelijks hoor ik dan weer dat dit het best bekeken programma is van Nederland en toch ken ik haast niemand die elke zondag steevast op NPO1 zit te kijken. Het programma trok in de hoogtijdagen meer dan 3 miljoen kijkers. Nu na de uitslag heb ik moeite om mensen in mijn werk, familie en sociale bubbel te vinden die op PVV gestemd hebben. Raar als je bedenkt dat er 2,5 miljoen mensen op deze partij gestemd hebben. Nu kan het zijn dat er een sterke overlap zit tussen de kijkers van Boer zoekt vrouw en de stemmers op de PVV maar dat lijkt me een overhaaste conclusie. De mensen die ik spreek die wel op PVV gestemd hebben, hebben stuk voor stuk sterke persoonlijke overtuiging om dit te doen. Ik wil graag een huis kunnen kopen. Ik wil meer geld overhouden aan het eind van de maand. Goede redenen om een keuze aan op te hangen. Begrijpelijk ook. Als je een bedrijf begint zeggen ze wel eens dat het belangrijkste is om zo snel mogelijk met je klanten in contact te komen. Praten met mensen, feedback ophalen. Relevant blijven voor mensen zodat je zeker weet dat je een product bouwt dat klanten ook daadwerkelijk gaan gebruiken. Zodat je niet een heel product ontwikkelt en je op het moment van lanceren ontdekt dat je niet de juiste pijnpunten weet op te lossen voor de klant. Als linkse kiezer is het makkelijk om teleurgesteld te zijn in de uitslag en te denken dat het hele land naar de gallemiezen gaat. Maar belangrijker is het om ons gedachtengoed, het product, goed te spiegelen met Nederlanders, de klant. Want waar links droomt van een utopische wereld waarin alles groen, vrolijk en hand in hand door een verenigd Europa danst. Is de realiteit voor heel veel mensen niet het zelfde. Niet zo vanzelfsprekend, dat zijn niet de pijnpunten die ze ervaren. Voor mij is een huis kopen een logische volgende stap na studie, werk en samenwonen. Er is een grote groep waarvoor dit moeilijk is, die dit als een onbereikbaar doel ervaren. Dat is een pijnpunt. Mensen die leven van uitkeringen willen niets anders dan dat hun uitkering omhoog gaat. Voor hen bestaat geen eindejaarsgesprek waar je minimaal 5% en maximaal 10% omhoog gaat in salaris omdat je simpelweg je werkt weer gedaan hebt. Dat is een pijnpunt. In dit artikel van Mark Thiessen vond ik de geruststellende woorden:
Hoe sterk je verhaal ook is, als je niet in gesprek blijft loop je het risico dat je visie niet meer aansluit op de wensen en behoeften van de klant. Dat is hoe bedrijven met veelbelovende ambities failliet gaan. Ze dromen van een ideale wereld maar vergeten in hun verhaal de directe pijnpunten voor hun klant op te lossen. LYLT Lees: Doe: Kijk: Luister:
|
