Meel 214 Erfstuk
Erfstuk De vrouw was in ieder geval op tijd en wonder boven wonder paste de kast van mijn vader tot op de millimeter in haar violette speelgoedauto. Vijfenveertig euro voor een handgemaakte eikenhouten kast met lade. Het meubel had langer deel uitgemaakt van mijn vaders leven dan ik. Zou je papier hebben gemaakt van het hout van de kast dan zou dat ruimschoots voldoende zijn geweest voor zijn memoires. In het heldere buitenlicht op de veranda zag ik de kast pas voor het eerst écht. Was die broer van mij gek geworden met z'n vijfenveertig euro? In stukjes gezaagd bracht het als brandhout meer op. 'Met de klep open moet ie erin passen,' zei de vrouw, terwijl ze een rolmaat langs de kast hield. 'Ook stom, ben ik m'n steekwagen vergeten!' Je zonnebril vergeten, alla, maar je steekwagen als je een kast gaat ophalen! En dan sans gêne in je eentje komen! Ik had wel oud en behoeftig kunnen zijn of kunnen kampen met een hernia. Met schoonzoon A., gekleed in een nagelaten ensemble van mijn vader, tilden we de stille houten getuige van een onopgemerkt leven in de Kia Bulimia van de vrouw. Vijfenveertig euro – het vergoedde nauwelijks het loon van het sjouwen. Ik wist zeker dat de vrouw bij mijn broer vlak voor het sluiten van de zoveelste email-deal er nog vijf euro vanaf had weten te snoepen. De twee benauwd opgevouwen briefjes van twintig wezen daar ten overvloede op. De drie uit de voering van haar jas opgediepte muntjes waren een onnodige trap na voor de meubelmaker die in een ver verleden maanden aan de kast had gewerkt. Gelukkig had het erfstuk genoeg opgeleverd: een multomap gedichten, een paar vergeten fotoalbums en een Creusetpan vol cash. 'Veel plezier ermee, het is een uitgelezen plek om van alles in te verstoppen. Douw maar lekker vol met lijken!' Daarvan had de vrouw er gerust wel een paar, dat had ik allang gezien. Mei 2025 |
