Meel 201 Klieren
Klieren Hoewel ik de computer alleen gebruik voor het broodnodige, voornamelijk als typemachine en om mijn rekeningen te betalen, pretendeer ik desondanks volwaardig mee te ijlen in de digitale vaart der volkeren. Dat wil zeggen, tot mijn laptop een aanpassing of instelling vereist, dan zit ik erbij als ome Joop, driehoog dom kwijlend achter de vitrage. Zoals van de week, toen whizzkid Reinoud H. een door hemzelf ontwikkelde applicatie kwam installeren voor het eenvoudig verzenden van mijn Meel naar honderden adressen tegelijk. Zijn handen lagen als van een magnetiseur uitgespreid over het toetsenbord. Reinoud typte niet zoals ik, toets voor toets. Lichte trillingen van zijn vingers wezen op een potje programmeren zoals mijn Mac dat nog niet eerder aan den lijve had ondervonden. Onbevreesd voedde en bewerkte Reinoud de harde schijf. Liep hij tegen een probleem op, dan typte hij ene 'Claude' van AI om assistentie. Hij vloekte niet, werd niet boos en vond alles 'mmmh, interessant' of 'mmmh, grappig'. Als kunstenaar wordt mij veel vergeven, zo ook mijn digitale achterlijkheid, maar de wel heel soevereine omgang van Reinoud met mijn laptop schrijnde meer dan mij zinde. 'Maar jij kan weer geen fietsband plakken,' grolde ome Joop. 'Ik heb anders jaren bij een fietsenmaker gewerkt,' mompelde Reinoud. Ook dat nog, de Claudezak! 'Zo moeilijk is het allemaal niet, hoor. Beetje klieren!' Klieren? Het was alsof ik Max Verstappen in mijn oude Volvo op het circuit van Zandvoort had laten racen. M'n MacBook gloeide ervan en ook ik had lichte verhoging. Hoe dan ook, vanaf nu kunt u zich, dankzij de cyberaanval van mijn nieuwe vriend, zelf anoniem afmelden. Feb 2025
|
