Meel 211 Mantelzorg deluxe
Mantelzorg deluxe Als eerste ging zijn fiets, jaren later zijn auto en van de week zijn rollator. De rolstoel en de scootmobiel worden door de gemeente opgehaald. Het laatste traject werd mijn vader gedragen, in een kist en op de wind. Mijn broer had de rollator te koop aangeboden op Marktplaats. Een vriendelijke man uit Amstelveen, met nette snor en charmant accent, kwam het 'voertuig uit het voorgeborchte' ophalen. Terwijl hij op de veranda wachtte, klopte ik binnen het stof van het zitje en haalde ik nog gauw uit de daaronder hangende tas een vest, een zaklantaarn, lege enveloppen en een Mac Donalds zak met de resten van een ooit genoten lunch. 'Hij is een beetje stoffig omdat hij bijna niet is gebruikt,' hoorde ik mijzelf de Marktplaats-riedel afdraaien. De man duwde de rollator heen en weer en kneep in de handremmen. 'Hij niet remmen … die stoek, ik denk … ' Hij zoog met bezorgde blik lucht tussen zijn tanden naar binnen. Ik ook duwen en knijpen, alsof de man verkeerd duwde en kneep. Geluidloos vloekte ik van 'geslachtsgemeenschap', op zijn Engels. Niet door het mislopen van 50 euro, maar omdat wij, frauduleus Bakkumgebroed, zo'n man voor niets uit Amstelveen heen en weer lieten rijden, als ordinaire on-line sjacheraars. Bij nader onderzoek bleken de remblokjes verkruimeld. Terwijl ik mij verontschuldigde, verschuilend achter het nog kakelverse verscheiden van mijn vader, ontsnapte mij opnieuw een stille vloek, om iets heel anders ditmaal. Zwaaiend naar de wegrijdende man belde ik mijn broer: 'Ik heb die rollator voor niks meegegeven, de remblokken waren compleet vergaan.' 'Goed hoor,' zei m'n broer. 'Maar … hoe lang heeft Wim dat ding zonder remmen gebruikt?' 'Nog een wonder eigenlijk dat ie nu pas is overleden,' zei m'n broer. Aan zulke zonen had een vader wat! Mantelzorg deluxe.
Apr 2025 |
