Meel 215 Laurentius
Laurentius Of hij ooit in welke hoedanigheid dan ook werkelijk heeft bestaan is de vraag. In het leven van mij en mijn broers is hij er in ieder geval altijd geweest. In den beginne op de hoek van het ouderlijk huis waar wij met een touw aan de wilg vanaf zijn schouders heen en weer zwaaiden, later achter in de tuin en sinds de verkoop van het huis staat hij hier in Bergen onder de elzen. Manshoog, met lauriertak casual leunend op een barbecue-rooster, uit zandsteen gebeiteld en heilig verklaard. Begin jaren zestig stond hij in de weg in de Sint Laurentiuskerk aan het Verdronkenoord te Alkmaar (zijn eigen kerk!) zoals hij eerder ook al eens in de weg stond ... Hij moest plaats maken in een galmgat ten behoeve van klokgebeier. Mijn moeder wist de bouwvakkers te bewegen Laurentius naar beneden te takelen in plaats van hem een duwtje te geven. Negenhonderd jaar eerder was ene keizer Valerianus minder barmhartig. Toen deze despoot de rijkdommen van de kerk wilde vorderen voor oorlogsvoering had Laurentius de kostbaarheden stiekem verdeeld onder de armen. Toen de keizer wilde weten waar alles was, kwam Laurentius aanzetten met een groep arme parochianen. 'Zie hier de schatten van de kerk,' liet de overlevering hem zeggen. 'Futue te ipsum (ammereet)!' zei de keizer die Laurentius boven een vuur liet vastbinden om zo de waarheid eruit te grillen. Na een half uurtje liet de (w)arme Laurentius weten dat hij gaar was aan de ene kant en kon worden omgedraaid, of woorden van gelijke strekking. In ieder geval van dien aard om zelfs de meest fatsoenlijke alleenheerser over de rooie te drijven. Met deze evenzo dappere als bijdehante mafkees ben ik groot geworden, en ouder. Nu staat hij op Marktplaats, af te halen tegen ieder aannemelijk bod. Mei 2025 |
