Meel 213 Metamorfose
Metamorfose Er is iets ongerijmd wonderbaarlijks gebeurd, iets volkomen onverwachts – iets zó onvoorstelbaar welkom! Mijn vader is overleden en weer opgestaan, vrijwel gelijktijdig! Niet zoals die timmermanszoon uit het allergrootste complot der mensheid, opgezadeld met een heilige missie en bestemd tot verafgoding en zo – de wederopstanding van mijn vader is er een van menselijke proporties. De ouwe zeikerd, moeilijke man (vooral voor zichzelf!) en de lang geleden door ons broers uit zijn vaderlijke functie ontheven emotionele dwingeland is met diens oplossen in de dampkring boven Alkmaar en omstreken weergekeerd als een jongere en aangenamere versie van zichzelf. Vaderlijker zowaar! Met dank aan een doos onbekend fotomateriaal en schriften met gedichten en ontboezemingen. Met dank ook aan de dood. Die vader van ons blijkt ooit een (jonge)man te zijn geweest, heeft ooit verlangens gekoesterd, een gevoelsleven erop nagehouden! We waren het domweg vergeten door de decennialange, verstikkende symbiose waarin hij ons gekluisterd hield. Hij en 'zijn jongens' – veel meer bestond er niet voor hem. De perkamenten cocon van zijn stoffelijk overschot is ontpopt. De metamorfose is louterend. Onze vader in zijn blote bast op een zeilboot; stoeiend met mijn jongste broer; op het toneel als knappe amateur acteur. Verliefd en verlaten, wanhopig en opgetogen in enkele door hem nagelaten gedichten. De jarenlange ergernis en irritatie voor mijn als een kind zo afhankelijke verwekker lijken met zijn verscheiden te zijn verdampt. Mijn vader is niet meer, hij is er weer! Mei 2025
|
