Meel 210 Wim

Wim

Als ik tegen de avond naar het restaurant fiets waar ik na een enerverende dag een hapje ga eten met mijn broers, word ik overweldigd door de behoefte mijn vader te vertellen over vandaag, over deze schitterende zomerse dag uit duizenden, een dag met evenveel gelach als gejank, met evenzoveel keiharde grappen als snotterend mededogen.

Wát een tegenvaller dat hij zich juist vandaag moest afmelden.

Ik wil hem laten weten dat alles is verlopen volgens het draaiboek waarop hij en wij alleen maar konden hopen. Als hij toch eens wist hoe hij, drachtig van de dood, liefdevol à l'improviste door ons uitgeleide is gedaan: sober, pragmatisch, eerlijk en toegewijd.

Hoe graag ik hem ook wil vertellen hoe puur het vandaag was, wil ik honderdmaal liever van hém horen dat de nacht minder hels was dan ik mij durf voor te stellen. Dat urenlange pijn, angst en gillende wanhoop hem bespaard mogen zijn gebleven. Laat hem in vredesnaam buiten kennis zijn geraakt, lang, lang voor ik hem zachtjes kermend, zo goed als dood aantrof op de koude toiletvloer.

Na de nacht komt altijd weer de dag, na het donker het licht en na de pijn de verlichting, met dank aan zuster Morfine.

De glansrijke dag van vandaag zal de herinnering aan mijn vader als aangeschoten wild niet kunnen uitwissen, maar wel verzachten.

In de vroege middag, nog altijd buiten bewustzijn, stopte hij met ademen. Onder het toeziend oog van zijn broedsel en kleinzoon Thomas was hij ertussenuit gepiept. Even later tilden we hem naakt als een pasgeboren baby, als een hoogbejaarde Christus met plastic lendendoekje, uit zijn huisje in de kist op de veranda, zoals hij ons ooit stuk voor stuk ter wereld heeft getild.

Nog even de zon op zijn lichaam en de wind door zijn haar, een afgebroken tak rozemarijn op de Finse linnen wade (voor in de oven), deksel erop en daar reed Wim stapvoets voor altijd het pad af, onze verwekker die wij sinds onze tienerjaren niet meer met papa maar met Wim aanspraken.

Een maand geleden at Wim nog een bitterbal bij de uitvaart van zijn vriend Albert, woensdag zal hij hem achterna snellen door dezelfde schoorsteen, verwaaiend in een mediterrane melange over de weilanden van de Egmondermeer.

Apr 2025