Meel 223 Cuzjunz
Cuzjunz Ik heb na veertig jaar voor het eerst de hele correspondentie van 1986 teruggelezen, het jaar dat ik in Finland op een boerderij en in de bossen werkte. De brieven van ene Desiree zijn gelardeerd met zinspelingen die haar naam én mijn persoon eer aandoen, zeg maar gerust met terugwerkende kracht 'opwinden', alsof ik nog steeds drieëntwintig ben. Haar originele maar bovenal erotomane brieven bleven komen toen ik al lang en breed met het meisje, de latere moeder van mijn kinderen verkeerde, waarbij aangetekend dat ik het vuur aanwakkerde met bronstige insinuaties die niet altijd even netjes waren. Wie Desiree was, hoe ik haar had ontmoet, laat staan hoe ze er uitzag, is in demente nevelen gehuld. Zo intiem als we elkaar ooit toezongen, zo onbekend is zij geworden. Moest ik dat zo laten of wilde ik de zoele teksten per se geweld aandoen? Een blik in de spiegel was immers voldoende om me een vergelijkbaar verkreukeld masker van een gemenopauzeerde vrouw met een onverwerkt verleden voor te stellen. Met dien verstande bovendien dat ik, vergeleken met leeftijdgenoten, heb ik van horen zeggen, zeer profijtelijk verkreukel. Google tastte net als ik in het duister. Hoopvol klikte ik op leuke, veel te jonge vrouwen met dezelfde achternaam die toen nog geboren moesten worden en in Venlo en Californië wonen. Verstoken van sociale media reed ik van de week op een zomerse dag op goed geluk naar Oudkarspel waar zij toen woonde. Misschien stond ze wel net de voortuin te sproeien. Behalve het stompe kerkje herkende ik helemaal niets. Ik struinde wat over het kleine kerkhof, maar vond geen zerk met haar achternaam. Op het pad beneden langs de sloot riep een vrouw haar hond. Ik trachtte door het struikgewas een glimp van haar op te vangen, maar ze was alweer weg … Lieve groetjes, je Dees, cuzjunz xxxxx Juli 2025 |
