Meel 227 Peugeot 206

Mijn vader's krimpende lichaam was niet de reden geweest om het autorijden op te geven. Het waren zijn ongehoorzame benen, een afnemend gehoor en zijn kamerplantachtige reactievermogen.

Aan het eind van mijn vader's rijcarrière leek zijn Peugeot 206 er alleen op uit te zijn. Van mijn vader zelf geen spoor. Hij kon nog net door het stuur en over de rand van het portier naar buiten kijken. Je zag hooguit iets van een vlassige kruin als hij zich oprichtte om te kijken of het stoplicht al eens op groen stond.

Als hij van huis wegreed voor een harinkje in De Mare of koffie bij de McDrive deed hij de richtingaanwijzer aan die er pas mee ophield als hij de motor uitzette. De hele rit wilde mijn vader linksaf.

Waar hij allemaal tegenaan en overheen gereden heeft weet behalve de slachtoffers niemand. De schade was volgens hem altijd bij het parkeren veroorzaakt, door anderen!

'Dat snap je toch niet!' zei hij, als hij weer eens een kras van een kinderfiets of een deuk van een hoofdje had opgelopen.

'Je kan toch een briefje achterlaten … maar nee, ze rijden gewoon weg!'

Toen de Peugeot was verkocht haalde hij zijn harinkjes op een door de gemeente gesponsorde scootmobiel. Voor andere boodschappen of verre visites had hij mij en mijn broers.

Soms reden we naar een kweker in Heiloo voor plantjes op zijn veranda. De rolstoel opgevouwen in de achterbak en mijn vader diep in de bekleding van de passagiersstoel. Meer dan de langs de hemel jagende boomkruinen kon hij niet zien vanuit mijn auto, die ook een beetje van hem was, omdat hij hem had betaald. Een van de weinige initiatieven van mijn vader waarvoor ik hem werkelijk dankbaar ben. Een dankbaarheid die zich evenwel niet terugbetaalde met gezellige tochtjes te zijnen gerieve. Mijn afkeer van zijn nabije aanwezigheid was nog altijd allesbepalend. Ik was een ongezellige chauffeur omdat ik een ongezellige zoon was.

Al heel lang deed ik alsof ik door persoonlijke zorgen werd geplaagd. Als hij er al eens naar vroeg, ontweek ik zijn belangstelling. Of we ooit voor zijn dood samen nog eens een gezellig ritje zouden maken leek mij onwaarschijnlijk. Mijn vaders leven, dat zo onbenullig was geweest als die Peugeot 206 van hem, ergerde mij meer dan dat de vergeefsheid ervan mij ontroerde.

Aug 2025