Meel 235 Hoeski

Op het terras van Il Baro onder een tafeltje gebiedt een soort sledehond met zwembadogen en hypnotiserende pupillen mij hem mijn salami sandwich aan te bieden. Zijn vrouwtje van onbestemde leeftijd met getinte bril en dikke benen in een rolstoel kijkt van haar mobiel naar haar hond en naar mij.

'Oen Akita?' informeer ik ter verbroedering der volkeren.

'Che cosa?' vraagt ze.

'Oena Akita?' probeer ik. Misschien had ik het lidwoord fout.

'Cane!' zegt ze. Hond! Alsof ik had gevraagd of haar hond een konijn was of een geit.

'Sì,' zeg ik, maar is het 'Oen cane Japonais?'

'Ah, no. Hoeskie.'

'Ah, ok,' rond ik het boeiende gesprek af.

'Okai?' vraagt ze onnozel.

Niks, het is niks, gebaar ik op mij beurt.

Terwijl ik mij afvraag of de vrouw misschien denkt dat ik ook verstandelijk beperkt ben, blijft de hond met priemende blik mijn ziel penetreren. Hij jankt ervan. De vrouw snauwt en geeft hem een tik op zijn snuit. Grommend, met trillend opgetrokken bovenlip gaat de hond liggen, strak aan de riem, om meteen weer op te staan als er een beuk van een man aanschuift met verschroeide stembanden, een pleister op zijn neus en een sandwich. De grijze stof van zijn pak glanst in de zon. Ik weet zeker dat hij Luigi heet.

Hij gromt wat lugubers tegen de vrouw, werpt de blaffende hond een stuk brood toe en blijft het geblaf met brood belonen tot het de vrouw teveel wordt. Ze rukt aan de riem en petst het beest weer op zijn snuit, waarop de hond met ontbloot tandvlees naar haar hand knauwt. De vrouw krijst als een tropische vogel en slaat de hoeskie met de lus van de riem op zijn kop. De huurmoordenaar kauwt onaangedaan verder op de rest van zijn sandwich.

Niente, non è niente, gebaart de vrouw geruststellend in mijn richting.

Alert verschuift Luigi zijn stoel om te zien wie er zo openlijk achter zijn rug met zijn echtgenote flirt.

Niks, het is niks … Echt niet!

Okt 2025