Meel 241 Palermitaan

Mijn moeder die het Italiaans machtig is, er zelfs onderricht in geeft, vroeg of ik wat kranten wilde meebrengen. Zo kan het gebeuren dat ik met een Corriere Della Sera, een La Repubblica en een Giornale Di Sicilia plus bijlagen onder de arm, als een autochtoon over de Piazza Verdi flaneer, en afgezien van die arische hunnekop van mij, zo goed als incognito.

Ik troost mij met de gedachte af te kunnen stammen van de Noormannen. Er worden op Sicilië nog steeds rossige nazaten van Normandische afkomst geboren. Waarom zou ik geen gevolg van zo'n duizendjarige erfelijke dwaling kunnen zijn?

Hoe dan ook behoedt het stapeltje kranten mij ervoor te behoren tot de horden van de huidige overheerser, de homo turisticus. Die leest namelijk niet, en zeker geen Italiaans!

Ik kan tenminste nog tot elf tellen, met zwier een 'doppio' bestellen, op z'n Palermitaans, en ik ken een paar dagen van de week, maar welke dat precies zijn weet ik niet.

Door de dagbladen onder mijn arm word ik met rust gelaten door toeristen-ronselende obers. Dat is al heel wat. En ook bedelaars weten dat ze van heren zoals ik weinig hoeven te verwachten. Heren die zich bewegen alsof ze ergens naar op weg zijn, niet per se gezwind, maar gedecideerd, dat helpt.

Een grote bruine envelop in plaats van kranten werkt ook, merkte ik een paar dagen geleden op, maar daar heeft mijn moeder weer niets aan. Bruine enveloppen kan ze ook in Nederland krijgen.

Na een genoeglijke ochtendwandeling en een doppiootje aan de bar verberg ik de kranten achter mijn rug als ik Trattoria Tipica Altri Tempi passeer. Ik wil liever niet gezien worden met zaterdagedities die de kelners niet eens lezen, terwijl ik hen gisteravond nog met mijn vinger een gerecht op de kaart moest aanwijzen om uitleg, die ik kreeg en zogenaamd begreep … Sì, sì capito, iets met varken (maiale), ik was niet gek, maar de woorden voor varkensoor en -snuit kende ik natuurlijk niet, maar dat zat er wel in, dat zag ik aan het kraakbeen, de haren en aan de poriën.

Nov 2025