Nummer 165

Goedemorgen,

Het is zaterdagavond. We zitten aan de keukentafel. De verlichting staat fel, te fel. Maar na een paar verwoede pogingen om meer sfeer te krijgen, besluiten we toch maar dat we het licht zo laten.

We zijn met z'n 6en. Op tafel staan allemaal lekkere dingen, echt lekker. Dat is wat boodschappen doen in een andere omgeving met je doet. Je ziet en koopt net andere dingen waardoor alles weer een beetje nieuw smaakt. Er valt weer wat te ontdekken.

De tafel is rond, in de hoek hangt de TV waar we zien dat PSV weggetikt wordt door Telstar. Als het onderwerp politiek op tafel komt, zie ik ze al gespannen mijn kant op kijken. En ik weet het. Ik ben de enige linkspoot aan deze tafel. Niet in alles, maar meer dan de rest.

Niet dat mijn uitgangspunten radicaal links zijn, denk ik. Ik vind het gewoon raar dat we het normaal zijn gaan vinden dat de directeur in twee Porsches rijdt en de rest in tweedehands auto's naar zijn werk komt. Dan is het toch veel leuker als we allemaal in een Volkswagen kunnen rijden?

Ik vind dat cultuur en kunst gesteund mag worden. Want ik geniet ontzettend van lezen, theaters, bioscoop en musea. Al ga ik, zoals iedereen, altijd te weinig.

Ik vind dat werken moet lonen. Dat euro's die iemand verdiend vanwege werk dus lager belast worden. Tegelijk zie ik alles wat er bij iemand binnenkomt als inkomen. Ongeacht of dit een schenking, erfenis , overwaarde of gok-overwinning is. Kinderopvang kan gratis gemaakt worden, zodat mensen meer kunnen werken, en dus meer verdienen.

Ik geloof in een kleinere overheid die opereert als een onderneming. Waar ze bezig zijn met problemen oplossen, oplossingen ontwikkelen waar mensen echt op zitten te wachten. Samen met mensen. Betrek ze bij de oplossing. Er is kennis genoeg, laat ze het op de juiste plek toepassen.

Laat mensen sowieso maar vaker mee beslissen. Laagdrempelig en transparant. Want het is echt veel minder erg om te betalen als je weet waar je belastingcenten naartoe gaan.

Ondernemend betekend dus ook dat ik vind dat kunst, cultuur, maar ook ziekenhuizen en instellingen op z'n minst break even moeten draaien. We kunnen geld niet in bodemloze putten blijven gooien. Zonder dat het ten kosten gaat landelijke dekking, capaciteit en spreiding natuurlijk.

Ondernemend. Zodat we met z'n allen wat vaker in de aanval gaan. Problemen voor willen zijn, echt aanpakken en vooral doen. Minder perfectie meer progressie. Want ik voel me al best lang ongemakkelijk bij de defensieve houding die nu overheerst.

Ik ben voor een sterk Europa waar dit het toelaat. Zoals op defensie, immigratie ontwikkelingssamenwerking, milieu en energie. Want we zijn te klein om een eigen leger te hebben. Als navo-lid laten ze ons niet in ons hempie staan, toch? Als we de immigranten pas aan onze grens tegenhouden is het te laat. Europa kan een voortrekker zijn voor internationale ontwikkeling waar dat nodig is. Gezamenlijk zorgen dat de uitstoot omlaag gaat en olie niet meer zo rijkelijk brandt.

Dat is het wel zo'n beetje. Denk ik. Ik herken me niet in het stellige links of rechts, omdat dit in de praktijk toch vaak en-en is. Ik vind het ook moeilijk om de juiste partij te vinden.

De rest is het hier meer en soms minder mee eens. En dat mag, daarom stemmen we over anderhalve maand allemaal wat anders. Wanneer het gesprek op Frans Timmermans komt, zijn mijn tafelgenoten ineens stellig. “Als die aan de macht komt, verhuizen we! Naar een plek waar we samen wonen, delen en we geen last hebben van de overheid."

Hoe links wil je het hebben?

LYLT

Lekkere links om over te lullen tijdens de lunch

Niet stemmen volgende maand voelt neutraal, maar is het vaak niet. Want wie zwijgt, laat de ruimte over aan wie het hardste roept. En geloof me, die mensen stemmen wél. Dit verhaal was een echte eye-opener voor me deze week.
Als je het aan kinderen zelf vraagt, geven ze aan dat ze meer vrijheid willen. Logisch wel, we laten tegenwoordig onze kinderen nog niet alleen een supermarkt in. Dus laat je kids, ongestructureerd, zonder telefoon lekker met leeftijdsgenoten buiten spelen. Dat kan gewoon nog steeds, trust me.
Engeland wel eens overwogen om te ontsnappen aan de drukte van je leven? Ziet er best leuk uit.
Er is iets magisch aan een dagelijkse routine hebben. Soms is het makkelijk om voornemens vol te houden wanneer je het dagelijks doet. Dan hoef je niet om de zoveel dagen jezelf weer helemaal naar de sportschool te slepen. Je doet het gewoon elke dag.
Ik ben ook heel goed in dingen te snel, te groot maken in je hoofd. Heb je een klein ideetje, zie ik meteen de franchise keten met 2000 succcesvolle zaken over de hele wereld voor me. Een podcast, wereldwijd. Maar soms is klein precies goed genoeg. Niet alles hoeft groots en meeslepend te zijn. Helemaal niet zelfs.
Tof apparaat voor wanneer je zonder afleiding gewoon wil schrijven. Lijkt me wel wat.
Motivatie boost nodig? Check deze video. Ik waardeer niet alleen de boodschap, de manier waarop hij dit verhaal vertelt is ook erg goed.

Hoe lang houd jij het vol in dit spelletje? Mijn record is 76.6 seconden.
Ik kan me nog herinneren dat de YoYo hip was. Toen ik op de basisschool zat. Deze wereldkampioen heeft er een artistieke kunstvorm van gemaakt.
Het Kobe Bryant filmpje hierboven kwam trouwens uit het even briljante stuk dat ik deze week vond. Over hoe we onszelf kunnen en moeten beschermen tegen brainrot. Hoe het harde werk de sleutel is en blijft tot het bereiken van je potentieel, en tegelijk gezond te blijven in het proces.
Deze podcast zoomt in een half uurtje in op het hoe en waarom al die tech-miljardairs ineens zo geïnteresseerd zijn in de Amerikaanse politiek. Hij noemt het het Nerd Reich, wat gewoon een hele goede titel is.
Ik twijfel of dit echt een FD artikel had moeten zijn, maar zoals je terug kunt lezen in het stuk is er zeer uitvoerig onderzoek gedaan. Waarschijnlijk door een man. Het decolleté is terug.

Sent with Rumicat - Meow!

Start your own newsletter for free