SOJK Nummer 73
Goedemorgen, Als je een restaurant binnenkomt is het niet meer vanzelfsprekend dat je netjes gegroet wordt bij binnenkomst. Je krijgt een moeilijke blik, direct de vraag of je wel gereserveerd hebt en als je nee zegt moeten ze vervolgens met 4 mensen overleggen of er ergens nog wel plek voor je is. Ook in winkels, dadelijk begint de sale. Schoenenwinkels met rekken erin geramd en schoenen kris-kras, door elkaar heen, over elkaar gestapeld, soms zelfs achterstevoren! Rekken vol ongeorganiseerde kleding zodat jij, diegene die je hardverdiende geld komt uitgeven, het maar lekker zelf mag uitzoeken. Als zij al niet de moeite nemen om er met een beetje extra energie iets moois van te maken, waarom zou jij dat dan nog moeten doen? Danny Meyers, succesvol Amerikaans restaurateur noemt dit de Salt Shaker theorie:
Toen ik als jonge Jonne begon in de horeca werd me een vak geleerd. Hoe je moest staan, wat je moest zeggen, hoe je moet kijken, de etiquette van werken in de horeca. Het was ondenkbaar dat ik OOIT aan een tafel die iets wilde bestellen zou zeggen: “Nee sorry, ik mag alleen borden wegbrengen, mijn collega doet de bestellingen.” Om vervolgens weg te lopen en niet eens een seintje te geven aan die ene collega. Telkens het zoutpotje dat de gast verplaatst terugzetten kost moeite. Telkens de sale rekken organiseren kost moeite. Maar geloof me, wij, de consumenten, merken dat! Moeite doen loont. Kijk eens om je heen, de winkels puilen uit van de kooplustige mensen, en dus spullen. De restaurants zitten avond aan avond bommetje vol, ongeacht belabberde service. De omzet wordt gemaakt, het geld verdiend, dus verandert er niets. Maar de kwaliteit, het vakmanschap, ebt langzaam weg. Moeten we niet met elkaar de standaard wat opkrikken? Zullen we komende tijd niet gewoon opstaan uit restaurants waar we slecht behandeld worden? Omdraaien als je ziet dat de sale rekken in een winkel zonder passie zijn volgestouwd? Laten we met elkaar wat meer moeite doen. LYLT Lees: Doe: Kijk: Luister:
|
